Mijn Celtman

De Celtman hoort in het rijtje van 3 extreme triatlons. De Norseman, de Swissman en de Celtman vormen een familie die zich met zekerheid mogen uitspreken als de 3 zwaarste full distance triatlons op deze aardbol. Elk hebben ze wel hun specifieke zwaartepunten. Maar ze hoeven zeker niet voor elkaar onder te doen. De Celtman bestaat uit 3,8 km zwemmen, 202 km fietsen en 42 km lopen.

Op woensdag 25 juni vertrok op Schiphol ons vliegtuig naar een nieuw avontuur. Vergezeld door mijn neef Ruud en diens vriendin Domenica en mijn eigen vriendin Joke reisden we af naar de mooie Schotse Highlands, die voor ieder van ons een onvergetelijke indruk zou achter laten.

De 2 dagen voor de wedstrijd werd alles eens bekeken, getest en klaargemaakt. Om duidelijker te zijn: de bergachtige omgeving werd bekeken, het extreem koude water werd getest en de fiets en loopuitrusting werd klaargemaakt. Vooral de ontmoeting met het water van amper 11 graden  was een ontnuchtering en boezemde mij heel veel angst in. Niet ongegrond zou later blijken.

Vrijdagavond 20.00 uur vertrok ik richting bed omdat ik wist dat het een heel korte nacht zou worden. En ja, om 2 uur in de nacht liep mijn wekker af. Heel vroeg zou je denken. Maar nee hoor, want de registratie voor de wedstrijd moest tussen 3 en half 4 gebeuren. Daar was tevens de 1^e wisselzone gelegen. Om 4 uur vertrok immers de bus richting zwemstart, waar om precies 5 uur de start zou gegeven worden. Tijdens de Celtman moet je vergezeld zijn door een support crew. Zij volgen je en bevoorraden je tijdens het fietsen en zijn de hele wedstrijd nauw betrokken bij de atleet.

De sfeer voor de wedstrijd was vrij relaxed tussen de deelnemers. Ervaringen en tips werden uitgedeeld en niemand zag elkaar als concurrent, maar meer als een lotgenoot. De weersomstandigheden waren goed voor die dag. 15 graden en windkracht 3. 10 min voor de start moesten we ons naar het water begeven om opnieuw kennis te met het verschrikkelijk koude water. Het zwemmen was door de organisatie ingekort naar 3 km ipv 3,8 km omdat de watertemperatuur te laag lag.

5 uur en het startschot werd gegeven, alles ging nu moeten gebeuren. Zoals ik 2 dagen eerder ervaren had, was de eerste impact van het water eentje van directe hoofdpijn en even aanvaarden wat er gebeurt. Maar dat gevoel trok vrij snel terug weg om zo snel in wedstrijdmodus te komen. Nu is er maar een doel, zo snel mogelijk uit het koude water geraken. Vergezeld van een honderdtal vriendelijke kwalletjes die niets deden (of toch niet dat ik gevoeld heb) en het zonnetje dat stilletjes tussen de bergen opkwam, vond ik het hele zwemgebeuren goed meevallen. Af en toe ging er wel een felle rilling door mij heen, maar niks waar ik mij zorgen om maakte. Alles ging zoals verhoopt… of dat dacht ik toch. Aan de wisselzone gekomen, vond ik het al vreemd dat het zo rustig was. Ik moest ondersteund worden omdat ik niet meer op eigen krachten kon rechtstaan. Ondersteund door Ruud en iemand van de EHBO werd ik naar mijn fiets geleid. En daar kwam pas het besef dat er iets grondig misgegaan was. Ik had 1u 25min gezwommen over 3 km. Iets wat ik normaal in 50 min zou doen. Ik snapte het allemaal niet meer, want het was toch goed gegaan. Blijkbaar ben ik door de koude in een soort van extase geraakt en heb ik alle realiteitszin verloren. Ruud en 2 mensen van de EHBO hebben mij dan uitgekleed en mij in mijn fietskleding geholpen, aangezien ik niks meer zelf kon doen. Op dat moment werd er door de mensen van de EHBO gevraagd of ik wou gaan fietsen. Ik probeerde recht te staan, maar viel even snel weer om. Een NO GO was het antwoord. Ze stelden voor om in een verwarmde auto te gaan zitten tot het beter ging. Omdat ik besefte dat er niks anders op zat en dat dat het beste was, heb ik dat dan ook gedaan. Na een half uur in de auto te hebben gezeten en wat warme drank te hebben gekregen, voelde ik mij weer in staat om verder te gaan.

Snelste zwemtijd: 49.03 min

Na ruim 2 u 5 min wedstrijd begon ik eindelijk aan mijn fietstocht van 202 km. Al snel voelde ik dat die onderkoeling nog lang niet van mij af was. Mijn hele lichaam deed pijn en ik kon geen enkele comfortabele positie op de fiets aannemen. Het voelde aan of ik 40 graden koorts had en mijn spieren volledig verkrampte. Er was al bijna niemand meer achter mij en die wat achter mij waren, fietsten mij dan ook nog eens voorbij. Wat ik ook probeerde, ik kon hen niet volgen. Mentaal deed dat evenveel pijn als lichamelijk. Vanaf dat moment heb ik een knop omgedraaid en de wedstrijd gelaten voor wat het was. Aankomen was nu het enige wat telde. Na 50 km was mijn gemiddelde snelheid 25 km/h, belachelijk laag dus. Maar ik ben goed blijven eten en drinken en stillekes voelde ik me terug sterker worden. Een voor een raapte ik mensen op en dat doet altijd goed, zeker op mentaal vlak. Lichamelijk ging het steeds beter en beter en na zo’n 80 km voelde ik mij voor 90% terug de oude en ging het tempo stillekes omhoog. Aangemoedigd door mijn support crew kon mijn  wedstrijd  eindelijk tegoei beginnen. Op 110 km voelde ik me terug slechter worden, althans dat dacht ik. Ondanks dat er maar 2100 hoogtemeters in het parcours zaten, bolde het eigenlijk bijna nergens lekker. Het ging omhoog en je zag dat niet. Mijn tempo zakte en ik dacht dat ik vlak reed. Ruud maakte mij er op attent dat dat helemaal niet zo was en iedereen langzaam reed. Echt een vreemde gewaarwording. Na 7u 27 min had ik mijn 202 km overbrugd en kwam ik aan in wisselzone 2. Mijn crew had alles al netjes klaargelegd zodat de wissel vlotjes verliep. Lichamelijk voelde ik me ok en het lopen kon beginnen.

Snelste fietstijd: 5u 57 min (gemiddeld 34 km/h)

42 km met 1500 hoogtemeters lagen voor mijn voeten. Vanaf de eerst meter ging het bergop. Een geleidelijke klim van ongeveer 5 km werd als opwarmertje geserveerd. Het was een breed pad dat goed loopbaar was. Eens over de top waren de eerste 400 hoogtemeters een feit. Dezelfde afstand ging het dan bergaf om u vervolgens 10 km vrij vlak naar het 2^e controle punt van het loopgedeelte te begeven. Dit controlepunt diende om de deelnemers van de high en low course te scheiden en om je support runner op te pikken. Bij de high course moest je over de bergtop (1100 hoogtemeters) terwijl je bij de low course (700 hoogtemeters) de top niet over mocht en net onder de top door moest. Een vooraf bepaalde tijd die op 11 uur stond, besliste over de high of low course. Ik arriveerde op 11 uur 25 min op het punt en moest dus de low course volgen. Vooraf had ik dit zeker als een teleurstelling beschouwd. Maar goed wetende wat er mij eerder op de dag allemaal overkomen was, zag ik dit als allesbehalve een nederlaag. Mijn persoonlijke overwinning was zoveel groter dan het niet mogen voltooien van de high course. Als ik zie dat ik de 2^e tijd gelopen heb over de low course (2.45u) en er mensen zijn die 8 uur hebben gedaan over die laatste 20 km van de high course, weet ik 100% zeker dat ik dat ook makkelijk gehaald had.

Samen met mijn support runster Domenica ging ik op pad. Eerst 2 km vlak, om vervolgens een zeer rotsachtig stijl pad naar boven te moeten volgen. Ik heb eerst geprobeerd om naar boven te lopen. Maar kwam snel tot de conclusie dat door alle oneffenheden, het stijgingspercentage en dikke losse stenen, wandelen even snel ging als lopen. Dit ging zo een dikke 3 km door en de volgende 600 hoogtemeters waren ook een feit. Vanaf dan ging het 12 km over een smal pad dat met momenten gewoon niet loopbaar was in een golvende lijn naar de andere kant van de berg. Daar aangekomen mocht Domenica terug in de auto stappen om zich samen met de rest naar de finish te begeven. Ikzelf moest nog 3 km voornamelijk bergaf lopen om na 14 uur 13nmin de finishlijn te overschrijden. Daar werd ik met open armen opgevangen door Joke, Ruud en Domenica. THE CELTMAN IS MINE!!!

Al heb ik het natuurlijk voornamelijk alleen gedaan. Toch kan ik alleen maar zeggen dat hun aanwezigheid tijdens mijn zeer zware momenten gedurende de wedstrijd, mij er doorgesleept hebben. Ik kan hen daarvoor dan ook niet genoeg bedanken. Merci, bedankt, thanks…….